,,Tego nie umiem, tamto leży, a moja figura? – Szczyt wszystkiego. I znowu jestem niezadowolona”.

Chcemy być idealni. Na każdym kroku najlepsi i wspaniali. Idealni w nieidealnym świecie. Czy to możliwe?

 

Oto jestem ja

Nie ma idealnych osób. Od tego trzeba zacząć. Na świecie żyje 7 miliardów ludzi, popełniających błędy, ale i czyniących dobro. Upartych, samolubnych i wkurzających, ale z wielkim sercem. Leniwych, lecz inteligentnych. Zamkniętych w sobie, ale umiejących słuchać. Towarzyskich i jednocześnie godnych zaufania.

Nigdy nie uważałam się za idealną. Mam wiele wad, które denerwują mnie, innych, blokują mój samorozwój i utrudniają życie, a z którymi walczę. Raz idzie lepiej, raz gorzej, jak to w życiu. Próbuję trzymać rękę na pulsie. Przymykam oko, gdy nawalam i startuję dalej. Życie to nie express, a zmiany wymagają czasu. To proces, który się rozpoczyna z chwilą, w której stawiam krok, a trwa dzięki temu, że nie przestaję próbować.

Pewnie często myślisz: ,,Chciałabym być kimś innym. Najlepiej duszą towarzystwa z tłumem znajomych, którzy mnie szanują”. Skąd wiesz, że wtedy byłoby lepiej?

Staram się nie dążyć do perfekcjonizmu, choć czasem się na tym łapię. Przecież jest tyle osób, które robią daną rzecz lepiej. Nic dziwnego, że próbuję ich dogonić. To błędne koło, które się zatacza i zatacza. Ciągłe patrzenie na innych i wyobrażanie sobie siebie na ich miejscu. Może kiedyś też taka będę?

Czy ja naprawdę chcę być jak inni? Przecież nikt nie chce być jak wszyscy. Chcemy posiadać choć jedną rzecz, która będzie nasza, w której tylko my będziemy dobrzy. Uda się, kiedy będziemy robić to, co robimy swoim tempem. Nikt nas nie pogania. Nie musimy być najlepsi. Wystarczy, że BĘDZIEMY.

 

Niezwykła zwyczajność

Pewnie patrzysz często w lustro i mówisz: ,,Ale jestem gruba”! Wiele dziewczyn chciałoby schudnąć, choć nie mają opiętego brzucha, jak to mówią. To dążenie do destrukcyjnego perfekcjonizmu.

Ideały niszczą nas kawałek po kawałku i nawet tego nie dostrzegamy. Wizja idealnego ,,ja” prowadzi do załamania nerwowego, depresji, pracoholizmu, anoreksji… i można tak długo wymieniać. Kiedy desperacko pragniesz schudnąć, nienawidzisz swojej sylwetki i pragniesz być jak modelka z okładki magazynu, zaczynasz zmniejszać porcje jedzenia, aż w końcu przestajesz jeść. Gdy chcesz być perfekcyjną panią domu sprzątasz. Widzisz najmniejszy okruszek na stole i nie możesz tego znieść.

My dziewczyny pragniemy być jak modelki z mediów społecznościowych. Smukła sylwetka, zgrabne nogi, odpowiednich rozmiarów biust. Do tego ciuchy z najnowszej kolekcji, bo ta z zeszłego roku jest już passe. Co złego jest w piegach na nosie, małym biuście i krzywych zębach? Może i są krzywe, ale twoje i jedyne w swoim rodzaju. Nikt nie ma takich jak ty. Unikaty są w modzie, choć nie usłyszysz tego w masowych mediach. To właśnie TY jesteś na topie. Nieważne czy masz odstające uszy, czy łabędzią szyję.

 

Jestem jaka jestem

Akceptacja i szacunek do siebie to cechy, bez których trudno się obejść. Na co dzień brakuje nam wyrozumiałości. Krytykujemy się, zamiast docenić. Każdy ma czasem pod górkę, przeżywa większe i mniejsze upadki. Innym razem utrzymuje się na powierzchni, a może nawet wygrywa w totka.

Jestem, jaka jestem i jestem w porządku. Może nie porywam tłumów, ale JESTEM. Nie mam wielu znajomych, ale JESTEM. Nie prezentuję się najlepiej publicznie, ale wyrażam siebie. Nie tańczę jak zawodowiec, ale rysuję.

Najlepszy dzień to ten, w którym po prostu żyjesz i czerpiesz garściami. Wychodzisz z domu bez makijażu, w potarganych włosach i łapiesz promyki słońca lub krople deszczu. Nie martwisz się, że się rozpuścisz, bo… wcale tego nie zrobisz. Nie jesteś z cukru.