Z połączenia sensu życia i tożsamości tworzy się organizm zwany człowiekiem. Do mieszanki dodajemy jeszcze wolną wolę i otwartość na bliźniego. Z tak zmiksowanej zawartości składników otrzymujemy przepis na… duszę.

Czy mam duszę? Dusza to podstawowa składowa istnienia. To ona formuje ciało w taki sposób, by mogło żyć. Nadaje mu nie tylko wyższy wymiar, ale i tożsamość. Jednocześnie sprowadza nas do odwiecznego pytania: kim jestem?

 

Kim jestem – duszą czy ciałem?

Z czego składa się człowiek? Mówiąc krótko – z ciała i duszy. Ciało jest odpowiedzialne za podstawowe życiowe czynności. Bywa zmęczone, spragnione i głodne. Podczas gdy dusza jest związana z duchem i intelektem.

Ciało to ruch, zmysły i odżywianie. Odpowiada za wszystko, co jest związane z fizjologią i codziennymi potrzebami. Przyjmuje różny kształt i rozmiar w zależności od człowieka. Jedni są wyżsi a drudzy niżsi z krzywym albo prostym nosem. Inaczej jest w przypadku duszy, której… nie widać. Nie potrafimy jej dotknąć ani zmaterializować. Widzimy ją za to w oczach człowieka. Po uśmiechu, łzach wzruszenia i gotowości, by kochać i za tę miłość oddać wszystko. Jednym słowem ”ujawnia się”, gdy robimy coś dobrego. Tym dobrem jest nie tylko pomoc sąsiadce czy życzliwe słowo, ale i pasje, o które walczymy. Gdy nie boimy się podejmować ryzyka i „człapać” małymi tip-topami do celu.

Dusza stanowi o tym kim jesteśmy – Mariusz Tabaczek.

Dusza nie jest wbrew pozorom osobną ”formą bytu”. Wspólnie z ciałem stanowi jedność i jest podstawową ”składową” ludzkiego istnienia. Gdy jej zabraknie, ciało w krótkim czasie ulega zniszczeniu. Dusza jest jak benzyna dla samochodu, bez której nie odpalimy pojazdu. Zawiera się w niej sens życia i ludzka tożsamość.

 

Bez duszy czy z duszą?

Mówi się, że człowiek nie ma duszy. Często nazywamy kogoś, kto nas krzywdzi „bezdusznym”. Czy to znaczy, że ma tylko ciało?

Każdy człowiek ma duszę. Nawet ten, który krzywdzi, rani i niszczy. Tylko że… jego dusza jest bardziej zaniedbana i niewidoczna niż inne.

Wszystko, co dzieje się w ciele, zostało zakorzenione w duszy – Mariusz Tabaczek.

Choć ciało odpowiada za fizjologię i podstawowe potrzeby, to dusza ma nad nimi ”władzę”. To oznacza, że bez niej nie możemy nawet kiwnąć palcem, a tym bardziej jeść czy biegać. Czy w takim razie dusza ożywia ciało? Tak, bo sprawia, że żyjemy. Napędza ciało, żebyśmy mogli wykonywać różne czynności i zaspokajać potrzeby. Co więcej, nadaje każdej cząstce w naszym ciele tożsamość.

Życie ”z duszą” się opłaca. Po pierwsze, dlatego że z nią nie jesteśmy tylko jednym człowiekiem spośród wielu, ale unikalnym ”tworem” z unikatowym nosem, oczami, sposobem chodzenia i odczuwania. Bycie osobą z tłumu wpędza nas w egzystencjalną otchłań, gdzie jest tylko smutek i czerń, bo jak żyć, kiedy nie wiem, kim jestem?

Jeśli chcemy żyć i nie ulec rozkładowi to tylko z duszą.

 

Czy mam duszę?

„Dusza” to jeden z tych kontrowersyjnych tematów. Ponieważ nie da się udowodnić jej istnienia, a więc dotknąć, nie istnieje? Wielu ludzi miałoby spokój gdyby tak właśnie było, bo dusza to tylko zalążek „większej sprawy”. Nie pytalibyśmy wtedy, czy Bóg istnieje i co jest po śmierci. Życie kończyłoby się w grobie, a my żylibyśmy, jak chcemy. Nikt nie „chodziłby” za Mistrzem w biednych szmatkach, który poświęcił życie za ludzkość.

Jaki sens miałoby życie bez duszy? Po co żyć dla życia, by wreszcie skończyć w trumnie? Dusza to głębszy wymiar wszystkiego. Bez niej nawet ciało nie może samo z siebie funkcjonować.